“Hak katına iki ben sığmaz. Sen “Ben” diyorsun; O’da: “Ben” diyor. Ya sen öl, ya da O ölsün ki, bu ikilik kalmasın.” O kadar lütufkârdır ki O, imkân olsaydı, senin için ölürdü. Fakat mademki O’nun ölümü imkânsızdır, o halde bu ikiliğin yok olması ve O’nun sana tecelli etmesi için sen öl. Örneğin; “İki canlı kuşu birbirine bağlaşan, aynı cinsten oldukları ve iki olan kanatlan dörde çıktığı halde uçamazlar. Çünkü ikilik mevcuttur. Fakat ölü bir kuşu diri bir kuşa bağlaşan, diri kuş uçar. Çünkü ikilik kalmamıştır. O halde ikiliğin kalkması için senin yokluğa erişmen gerekir.” Gönül sarrafı Yunus’un dediği üzere; “Sen çıkarsan aradan, kalır seni yaradan” Maksat biri iki görmek değil, ikiyi bir görüneni, bir görmeye çalışmaktır. Bazen önümüzde duran gerçekleri göremiyoruz. İki gözümüzle baktığımız halde bir gördüğümüzü, iki kulağımızla işittiğimiz halde bir duyduğumuzu.